Պատկեր. Բրունո Կատալանո, Վան Գոգ
… Ախ, թանկագին իմ եղբայր, երբեմն ես այնպես հստակորեն եմ գիտակցում, թե ինչ եմ ցանկանում: Եվ կյանքում, և նույնիսկ արվեստում ես կարող եմ յոլա գնալ առանց տեր աստծո, սակայն որպես տառապող ես չեմ կարող յոլա գնալ առանց այն բանի, որն ուժեղ է ինձնից, որն իմ ողջ կյանքն է՝ ստեղծագործելու հնարավորության… Ես կուզենայի նկարներով արտահայտել սփոփիչ մի բան, երաժշտության նման: Կուզենայի նկարել տղամարդկանց ու կանանց , որոնց վրա հավերժության ինչ-որ կնիք լիներ, որը նախկինում խորհրդանշում էր լուսապսակը, իսկ մենք փորձում ենք դա հաղորդել լույսի խաղով ու թրթիռով…, դիմանկար, դիմանակար, որում մոդելի միտքը, հոգին կա՝ ահա թե ինչին, իմ կարծիքով, պետք է ձգտել: Արտահայտել երկու սիրահարների քնքշությունը երկու լրացուցիչ գույների զուգորդմամբ, դրանց միախառնումով ու հակադրությամբ, մերձավոր տոների խորհրդավոր երփներանգումով: Արտահայտել ճակատի ուռուցիկության տակ թաքնված միտքը լուսավոր տոնով, մութ ֆոնի վրա: Աստղով արտահայտել հույսը: Հոգու հուրը՝ մայր մտնող արևի ճաճանչումով: Իմ հոգում ապրում է, չեմ վախենում այդ բառից, հավատի այրող մի պահանջ: Եվ ահա գիշերը նես դուրս եմ ելնում՝ նկարելու աստղերը… Ես կցանկանայի մարդկանց հանգստացնող ինչ-որ բան ներշնչել, այնպիսի մի բան, որով մենք՝ մարդիկս, կարողանայինք մխիթարվել և դադարեինք մեզ մեղավոր կամ դժբախտ զգալ…
Աղբյուր՝ Վան Գոգի նամակը եղբորը
No comments:
Post a Comment